Kiedy Gérard natrafia w starej książce na wzmiankę o tajemniczym założycielu Sekty Egoistów, jest przekonany, że właśnie wpadł na trop niezwykłej zagadki. Kim byli owi Egoiści, którzy wierzyli, że każdy człowiek powinien skupić się tylko na poznaniu samego siebie? Kolejne ślady prowadzą Gérarda przez całą Europę, a początkowe niewinne zainteresowanie tematem szybko przeradza się w obsesję. Z dnia na dzień mężczyzna coraz bardziej zagłębia się w poszukiwania, ignorując wszystko i wszystkich. Jednak czy naprawdę można żyć tylko dla siebie, zapominając o innych?
Zacznę może od tego, że recenzja ta nie będzie wyjątkowo obfita, bo i objętość książki nieszczególnie pozwala na rozwodzenie się nad nią. To jest jeden z nieprzyjemnych minusów - ile zatem można napisać, by nie zepsuć zabawy innym?
Nie ukrywam, że opis mnie zaintrygował do tego stopnia, że wprost z niecierpliwością oczekiwałam na lekturę tej książki - w dodatku to nieśmiertelny Schmitt, którego wszyscy wychwalają pod niebiosa, a i mnie do gustu przypadł po Oskarze i pani Róży. Jakie wrażenie wywarł na mnie Sektą egoistów? Przyznam szczerze, że mam stosunkowo mieszane uczucia co do tego tytułu. Z jednej strony, choć historia jest przedstawiona w telegraficznym skrócie, niejednokrotnie czułam znużenie, nie potrafiłam wejść w świat kreowany przez autora, zdarzało mi się gubić - ale z drugiej, czytało mi się ją wyjątkowo przyjemnie, zakończenie mnie zaintrygowało, pozostawiło w uczuciu lekkiego niepokoju, którym pisarz w pewien sposób uratował swoją powieść; a Gaspard, obiekt zainteresowania głównego bohatera, to postać zdecydowanie nietuzinkowa i jak dla mnie - osoby, która nieszczególnie przepada za zagłębianiem się w filozoficzne wywody - jego poglądy przykuwają uwagę.
Nie do końca jestem pewna, czy i komu pozycję polecić, dlatego Was z tym pozostawiam. Jeśli macie wolną godzinkę, warto poświęcić książce chwilę, jednak zdecydowanie bez większego nacisku - wszak sama doskonale wiem, że raczej do niej nigdy nie wrócę.
★★★★★★☆☆☆☆
★★★★★★☆☆☆☆
